Els Tiri had nooit gedacht dat ze vandaag les zou geven aan volwassenen bij Syntra PXL, laat staan dat ze opleidingen zou helpen ontwikkelen voor het hele netwerk. Maar wie haar verhaal hoort, voelt het meteen: leren zit in haar dna. Niet als abstract beleid, maar als persoonlijke motor. Als iets dat richting en goesting geeft, telkens opnieuw.

“Ik ben gestart als maatschappelijk werker en heb twaalf jaar gewerkt voor een belangenorganisatie voor mensen met een beperking”, vertelt ze. Zelf is Els rolstoelgebruiker, wat haar werk en haar leven onlosmakelijk met elkaar verbond. Maar gaandeweg begon het werk te wringen. “Ik zat voortdurend in probleemsituaties. Alles draaide om beperkingen. En op een bepaald moment merkte ik dat ik mensen een duw in de rug wilde geven, hen wilde wakker schudden. Toen wist ik: “dit past niet meer.”

Wat gebeurt er als je voelt dat je werk je niet langer voedt?

Voor Els kwam het antwoord niet meteen, maar de puzzel begon zich te leggen tijdens haar periode als schepen in haar eigen gemeente. Onderwijs, toekomstplanning, samenwerken met een groep leerkrachten: het wakkerde iets aan. “Ik had kunnen proeven van een andere manier van werken. Ik was veranderd. En dat besef gaf me het lef om opnieuw te beginnen.”

Op haar 37e keerde ze terug naar de schoolbanken. Ze zegde haar job op, in overleg met haar man, en schreef zich in voor de opleiding personeelswerk aan de hogeschool. Dit keer in het volwassenonderwijs, via een modulaire aanpak die rekening hield met eerdere ervaringen en werkritme. Het voelde juist.

Wat als je leert om jezelf opnieuw uit te vinden?

De opleiding bracht haar eerst bij Start People, in de wereld van rekrutering en selectie. Maar ook daar volgde een confrontatie: na een reorganisatie was er plots geen plaats meer voor haar. “Ik was de enige persoon met een beperking in de organisatie. En ondanks alles wat ik had opgebouwd, hoorde ik dat er geen plek meer was voor mij. Dat was een klap.”

Ze besloot het roer volledig om te gooien en startte haar eigen loopbaancentrum. Ze volgde een erkende coachopleiding bij Better Minds at Work, opnieuw een intens traject. “Ik dacht eerlijk gezegd dat ik nooit meer een zware opleiding zou volgen. Maar kijk, ik deed het opnieuw. Omdat het nodig was. En omdat het me vooruit hielp.”

Vandaag blijft ze zich bijscholen, zowel uit verplichting – om haar erkenning als coach te behouden – als uit nieuwsgierigheid. “Ik leer gewoon heel graag. Het houdt me scherp.”

Wat geef je door aan anderen als je zelf blijft leren?

Die leergierigheid deelt Els nu met anderen. Bij Syntra geeft ze les in ondernemerschap, stress en burn-outcoaching, teamcoaching en coachend leiderschap. Ze ontwikkelde ook mee de basisopleiding Coaching voor Syntra Vlaanderen. “We maken die op maat van volwassenen die bewust opnieuw willen leren.” Vaak in avondonderwijs, naast hun job. Mensen die investeren in zichzelf – daar krijg ik energie van.”

Voor Els is leren niet alleen kennis vergaren. Het is ook bouwen aan veerkracht, aan zelfvertrouwen. “Een opleiding kan je blik verruimen, maar ook iets herstellen.” “Jezelf opnieuw zien als iemand die iets kan, die iets waard is – dat is misschien wel het mooiste resultaat.”

Voel je je dan een rolmodel?

Ze aarzelt even bij die vraag. “Soms wel. Mensen kijken naar mij alsof ik iets uitzonderlijks doe. Maar ik wil gewoon een normaal leven leiden. Werken, mijn ding doen, zelfstandig zijn.” Tegelijk erkent ze dat ze nog vaak botst op drempels. Letterlijk en figuurlijk. “Netwerkevents zijn bijvoorbeeld moeilijk.” Iedereen staat recht. Ik zit. Dat is al een barrière. En bedrijven zijn vaak fysiek niet toegankelijk. Dan moet ik opnieuw creatief zijn. “Zelf zoeken naar een ingang.”

Wat betekent het om leiding te nemen over je eigen leren?

Voor Els is het duidelijk: “Leren is geen luxe. Het is een manier om jezelf vast te houden in een wereld die voortdurend verandert.” En net daarin ligt de essentie van individueel leerleiderschap: niet alleen bereid zijn om te leren, maar ook de moed hebben om dat leren richting te geven, en te blijven bewegen – zelfs als de weg nog niet geplaveid is.