De keuze om de protocollen te ondertekenen op 20 november kan niet symbolischer. Dat is immers de dag van de rechten van het kind. Het doel is om de Kindreflex binnen de justitiehuizen in de aandacht te houden en de samenwerking met de partners te formaliseren. De Kindreflex werd ruim drie jaar geleden geïntroduceerd in de Justitiehuizen en komt tegemoet aan bezorgdheid van justitieassistenten over het welzijn van kinderen binnen gezinnen van de justitiabelen die zij opvolgen. De levensomstandigheden van kinderen in kwetsbare gezinnen, vallen vaak buiten hun mandaat. Niet buiten hun verantwoordelijkheid. De Kindreflex geeft hen de mogelijkheid om problemen bespreekbaar te maken met ouders, passende hulp aan te bieden en desnoods het VECK en het agentschap Opgroeien te betrekken. “Als we mensen binnen onze mandaten opvolgen, is dat steeds met het doel om mensen beter uit het traject te laten komen”, stelt Bob Van den Broeck, “het lot van kinderen maakt daar uiteraard deel van uit. De Kindreflex is de naam van een menselijke basishouding om zich om kinderen te bekommeren. Die basishouding krijgt nu meer ruimte en legitimiteit om gezinnen nog beter te helpen. Binnen het agentschap doen we beroep op ambassadeurs die de Kindreflex levendig houden en collega’s wegwijs maken voor oplossingen.

Kindreflex ambassadeur Anne Liekens van het Justitiehuis Turnhout geeft een concreet voorbeeld van een situatie waar justitieassistenten in terecht kunnen komen.

ANNE LIEKENS: “In het kader van een probatiemaatregel volgde ik een man op voor drugsfeiten. Ik wist dat hij vader was in een gezin met veel problemen, drie kleine kindjes en weinig skills qua opvoeding. Mijn cliënt was een jonge kerel, gekend voor drugsfeiten, niet aan het werk, OCMW cliënt… Zijn vriendin had een vergelijkbare achtergrond. Beiden kwamen uit maatschappelijk zeer kwetsbare families die al generaties gekend waren. Bovendien waren ze al in hun tienerjaren ouders geworden. Een moeilijke cocktail. Op het moment dat ik op huisbezoek kwam, was vader alleen thuis met de kinderen. De jongste was op dat moment ongeveer zeven maanden en zat in een overvolle pamper in de zetel. Ik merkte op dat zijn dochtertje dringend ververst moest worden én best iets van kledij aan moest. Bleek dat er geen pampers meer in huis waren. “Mijn vriendin is pampers aan het halen”, stelde papa. Ik stelde meteen voor om het kind al te verlossen van deze vuile pamper. Uiteindelijk besloten we samen het kind vlug in bad te steken, waarbij ik mijn cliënt de nodige instructies diende te geven over hoe dit moest gebeuren. In het gesprek dat daarna nog volgde heb ik geen enkele voorwaarde besproken, maar hebben we het gehad over goede voeding voor de kinderen. Door de samenwerking met collega’s hebben we uiteindelijk structurele hulpverlening binnen het gezin kunnen realiseren. Het was evenwel een puzzel om dit voor mekaar te krijgen”.