De transitie naar een duurzame energie- en klimaatvriendelijke samenleving is niet enkel een technologische en ecologische uitdaging, maar ook een sociale. Zonder oog voor sociale rechtvaardigheid dreigt de energietransitie bestaande ongelijkheden te verdiepen en nieuwe vormen van uitsluiting te creëren. Energiearmoede treft vooral mensen in kwetsbare situaties: zij hebben vaak beperkte toegang tot energie-efficiënte woningen, duurzame technologieën en maar een beperkte inspraak in het beleid dat hun leefomgeving en toekomst vormgeeft.

Een sociaal rechtvaardige energie- en klimaattransitie vereist daarom niet enkel technologische oplossingen maar ook een verandering in de manier waarop we aan beleid doen. Deze kwetsbare inwoners erkennen is niet voldoende om hun toegang tot duurzame technologieën en inspraak te garanderen. Ze moeten gezien worden als actieve partners met praktijkkennis in het uitdenken van effectief beleid.