Eiser voert aan dat VLABEL bij het berekenen van de betwiste aanslag voor het aanslagjaar 2020 ten onrechte rekening heeft gehouden met de CO2 uitstoot volgens WLTP ­ waarde (236 g/km). Volgens eiser moest VLABEL daarvoor de NEDC-waarde (195 g/km) gebruiken. Eiser wijst erop dat hij op 4 januari 2022 een positieve beslissing over zijn bezwaarschrift m.b.t. het aanslagjaar 2021 mocht ontvangen. Hiermee erkent VLABEL expliciet dat zij de verkeersbelasting diende te berekenen aan de hand van de CO2-uitstoot van 195 conform de NEDC-normen. Door rekening te houden met de WLTP-waarde beging VLABEL volgens eiser een materiële vergissing, waarvoor zij aldus ontheffing diende te verlenen. Dit is intussen voor het aanslagjaar 2021 gebeurd middels de beslissing over het bezwaarschrift d.d. 4 januari 2022.

VLABEL betwist het standpunt van eiser. Volgens VLABEL gaat het hier niet om een vergissing en al helemaal niet om een materiële vergissing.

Artikel 3.6.0.0.1, eerste lid VCF, in de versie zoals van toepassing op dit geschil, bepaalt:

Het bevoegde personeelslid verleent ambtshalve ontheffing van de overmatige belastingen die voortvloeien uit materiële vergissingen, uit dubbele belasting, alsook van die welke blijken uit afdoende bevonden nieuwe bescheiden of feiten waarvan het laattijdig overleggen of inroepen door de belastingschuldige wordt verantwoord door gewettigde redenen en op voorwaarde dat:

1° die overmatige belastingen door de administratie zijn vastgesteld of door de belastingschuldige aan de administratie zijn bekendgemaakt binnen vijf jaar vanaf 1 januari van het jaar waarin de belasting is gevestigd;

2° de aanslag nog niet het voorwerp is geweest van een bezwaarschrift dat aanleiding heeft gegeven tot een definitieve beslissing over de grond.

Een nieuw rechtsmiddel of een wijziging van jurisprudentie wordt niet beschouwd als nieuw gegeven.

Een materiële vergissing is elke vergissing begaan door de belastingplichtige of door de administratie, die niet op een foutieve juridische keuze berust. Het is een feitelijke vergissing als gevolg van een misvatting over het bestaan van materiële gegevens, bij ontstentenis waarvan de belasting wettelijke grondslag mist.

De CO2-uitstoot van een voertuig wordt gemeten tijdens zijn homologatie volgens de geldende Europese regelgeving. Deze regelgeving is door de tijd heen verschillende malen gewijzigd door nieuwe regels met betrekking tot de metingsprocedure, waardoor er een systeem van CO2-meting op basis van de New European Driving Cycle (NEDC) en op basis van de Worldwide harmonized Light vehicles Test Procedure (WLTP) bestaat.

Overeenkomstig artikel 2.3.4.1.2 VCF wordt de verkeersbelasting berekend volgens de volgende formule: BIV= ((CO2 x f + x) / 246)6 x 4500 + c) x LC. De parameter CO2 is gelijk aan “de CO-uitstoot van het wegvoertuig, gemeten tijdens de homologatie ervan volgens de geldende Europese regelgeving”.

Artikel 2.3.4.1.2. VCF bepaalt niet welke CO2-waarde men dient te gebruiken in de formule voor de berekening van de BIV.

Ook voor de berekening van het tarief voor de jaarlijkse verkeersbelasting (art. 2.2.4.0.1, § 2/1, 1° VCF voor inschrijvingen t.e.m. 31/12/2020) wordt rekening gehouden met de “C02- uitstoot van het voertuig, gemeten tijdens de homologatie ervan volgens de geldende Europese regelgeving”.

Volgens het overgangsregime in de Europese regelgeving, zijn er twee waarden beschikbaar voor voertuigen die, zoals in casu, voor het eerst ingeschreven zijn tussen 1 september 2018 en 31 december 2020, met name de WLTP-waarde en de NEDC-waarde.

Bij het berekenen van de betwiste aanslag heeft de administratie zich gebaseerd op de WLTP-waarde die op het gelijkvormigheidsattest van het belaste voertuig wordt vermeld, namelijk 236 gr/kg (code 49/4).

Van een materiële vergissing in de zin van artikel 3.6.0.0.1, eerste lid VCF (een feitelijke vergissing als gevolg van een misvatting over het bestaan van materiële gegevens) kan dus geen sprake zijn. Er kan hoogstens sprake zijn van een beoordelingsfout (in rechte) door de taxatieambtenaar. Een dergelijke fout kan aanleiding geven tot een ontheffing in het kader van een bezwaarprocedure, maar niet tot een ontheffing in het kader van een procedure van ambtshalve ontheffing van overbelastingen die voortvloeien uit materiële vergissingen, uit dubbele belasting of uit nieuwe feiten of bescheiden.

De vordering van eiser is ongegrond.