In het ontworpen artikel 30, §2, vierde lid, en §3, zesde lid, van het besluit van de Vlaamse Regering van 12 oktober 2007 werd het procedé van de stilzwijgende beslissing gebruikt.

De Raad van State oordeelde dat een stilzwijgende beslissing niet helemaal kan worden afgekeurd als ze in het voordeel van de betrokkene is, maar merkte ook op dat aan een stilzwijgende besluitvorming een aantal nadelen verbonden zijn.

Een stilzwijgende beslissing is niet bevorderlijk voor de rechtszekerheid omdat een schriftelijke beslissing ontbreekt. Dat kan aanleiding geven tot bewijsproblemen. Bovendien wordt een stilzwijgende beslissing in beginsel niet op dezelfde wijze meegedeeld of bekendgemaakt als een uitdrukkelijk genomen beslissing. Dat heeft gevolgen voor de kenbaarheid en de aanvechtbaarheid ervan. Het procedé van de stilzwijgende beslissing houdt daardoor grotere risico’s in voor de belangen van derden. Die kunnen immers op een impliciete, maar daarom niet minder verstrekkende wijze in het gedrang komen.

Bovendien kan een stilzwijgende beslissing in strijd raken met het algemeen belang. Een stilzwijgende beslissing kan er mogelijk toe leiden dat impliciete beslissingen worden genomen zonder dat de belangen van alle betrokkenen zorgvuldig voorbereid en afgewogen worden.

Ten slotte is een stilzwijgende beslissing niet formeel gemotiveerd. Dat kan de wettigheidscontrole ervan bemoeilijken.

In het kader daarvan moesten de voormelde bepalingen opnieuw worden overwogen. (Advies 60.481/3 van 16 december 2016 over een ontwerpbesluit van de Vlaamse Regering tot wijziging van diverse bepalingen van het besluit van de Vlaamse Regering van 12 oktober 2007 tot reglementering van het sociale huurstelstel ter uitvoering van titel VII van de Vlaamse Wooncode, p.11, punt 10.)