Artikel 33, vierde lid, van het ontwerp machtigde het bevoegde agentschap om in individuele gevallen af te wijken van de maximumgrens waaronder reserves mochten worden aangelegd. De enige beperking die daaraan in het ontwerp werd gesteld, was dat dit moest worden gemotiveerd. (Het opleggen van een dergelijke motiveringsplicht was overigens overbodig en misleidend. Overbodig omdat de beslissingen onder de toepassing vallen van de wet van 29 juli 1991 betreffende de uitdrukkelijke motivering van de bestuurshandelingen en de verplichting tot formele motivering al uit die wet voortvloeit. Misleidend omdat dergelijke bepalingen ten onrechte de indruk wekken dat de formele motiveringsverplichting niet bestaat zonder dat dat uitdrukkelijk wordt voorgeschreven. Tenzij een verderstrekkende motiveringsplicht wordt beoogd dan de plicht die voortvloeit uit de wet van 29 juli 1991, in welk geval de draagwijdte ervan moet worden omschreven, moeten de woorden "na motivering" dan ook worden geschrapt.)

Op die wijze werd aan het agentschap een ruime bevoegdheid gegeven om af te wijken van de ontworpen bepalingen.

Het verdiende dan ook aanbeveling om in het ontwerp de criteria te bepalen waarmee het agentschap rekening moest houden bij het toekennen van een afwijking. ( Advies 58.797/1 van 11 februari 2016 over een ontwerp van besluit van de Vlaamse Regering houdende erkenning en subsidiëring van multifunctionele centra voor minderjarige personen met een handicap, p. 6, voetnoot bij punt 14)