Met natuurlijke personen en (private) rechtspersonen bedoelen we bijvoorbeeld een burger, een (privaat) bedrijf of een (private) vereniging. Zij zijn in principe niet onderworpen aan de bestuurstaalwetgeving.

Natuurlijke personen en (private) rechtspersonen mogen in principe kiezen in welke taal zij zich wenden tot een overheid. Een burger heeft niet het recht om begrepen te worden als die zich bijvoorbeeld in een andere taal dan de bestuurstaal richt tot de overheid. De overheid is in haar contacten met de burger gebonden aan taalregels, waardoor deze niet in om het even welke taal mag antwoorden.

Let op:

Voor natuurlijke personen en (private) rechtspersonen uit het homogeen Nederlandse taalgebied bestaat er een uitzondering. Zij moeten rekening houden met het decreet van 30 juni 1981 houdende aanvulling van de artikelen 12 en 13 van de bij Koninklijk Besluit van 16 juli 1966 gecoördineerde wetten op het gebruik van de talen in bestuurszaken (*), over het taalgebruik in de contacten tussen de bestuursdiensten van het Nederlands taalgebied en de particulieren. Zij mogen uitsluitend het Nederlands gebruiken in hun contacten met plaatselijke en gewestelijke diensten in het homogeen Nederlandse taalgebied en waarvan de werkkring alleen het homogeen Nederlandse taalgebied omvat. Zo moet een inwoner uit Leuven die een huwelijk aangeeft, de vereiste documenten in principe in het Nederlands indienen.

(*) Het opschrift van het decreet van 30 juni 1981 vermeldt 16 juli 1966 als coördinatiedatum van de Bestuurstaalwet. We bedoelen hier de gecoördineerde wetten van 18 juli 1966 op het gebruik van de talen in bestuurszaken, afgekort: Bestuurstaalwet.

Natuurlijke personen en (private) rechtspersonen moeten in hun communicatie met de overheid bovendien rekening houden met de taalwetgeving in het bedrijfsleven, bijvoorbeeld voor de wettelijk voorgeschreven documenten. Dit kan bijvoorbeeld het geval zijn voor een lokale handelaar of een bedrijf.